Za WIKIPEDIA:

Partyzantka radziecka powstała po 22 czerwca 1941, gdy w wyniku Operacji Barbarossa III Rzesza dokonała inwazji na ZSRR. Jej szeregi zasiliły dziesiątki tysięcy żołnierzy i oficerów Armii Czerwonej, którzy pozostali na zapleczu frontu w wyniku szybkich postępów wojsk niemieckich.

Działalność oddziałów partyzanckich była skierowana przede wszystkim przeciwko nazistowskim niemieckim okupantom i ich sojusznikom, choć zdarzały się przypadki, gdy operacje radzieckiej partyzantki były skierowane przeciw innym "wrogom komunizmu", m.in. polskim partyzantom Armii Krajowej. Liczba partyzantów radzieckich rosła z czasem, od około 250 tysięcy żołnierzy w 1942 do ponad pół miliona w 1943, dorównując tym samym rozmiarom partyzantce polskiej.

Najsilniejsze sowieckie oddziały partyzanckie istniały na okupowanych terenach Białorusi, gdzie w czasie wojny walczyło 374 tysiące uzbrojonych partyzantów radzieckich (w tym 28 tysięcy na Polesiu), a także Rosji, gdzie w czasie wojny osiągnęły liczebność 220 tysięcy partyzantów, oraz Ukrainy gdzie liczyły 110 tysięcy partyzantów (w tym 10 tysięcy na Wołyniu).

 
Oddziały partyzantki sowieckiej operowały także na terytorium Polski i Czechosłowacji.

Działalność partyzantki sowieckiej była wspierana przez Armię Czerwoną m.in masowymi zrzutami zaopatrzenia i specjalistów a także przerzuceniem przez linię frontu korpusu powietrzno-desantowego i korpusu kawalerii. Od połowy 1943 przy każdym oddziale partyzantki sowieckiej funkcjonował Wydział Specjalny NKGB, do zadań którego należało tworzenie sieci agenturalnej, wykrywanie ekspozytur obcych wywiadów, zwalczanie dezercji, kontrola politycznej prawomyślności partyzantów, sporządzenie wykazów osób wrogo nastawionych do ZSRR i ich zwalczanie, wydawanie i wykonywanie wyroków.

Na Ukrainie i Białorusi w ramach partyzantki sowieckiej istniały polskie oddziały partyzanckie z których największy był oddział Jeszcze Polska nie zginęła dowodzony przez Roberta Satanowskiego. W partyzantce sowieckiej brało udział około 12 tysięcy Polaków.