Kazimierz CHMIELOWSKI ps. "REKIN" Urodził się 23. 08. 1925 r. w Żabińcach woj. tarnopolskie, jako syn Maksymiliana i Zofii z domu Fahrenholz. Po ukończeniu szkoły powszechnej rozpoczął naukę w gimnazjum w Łucku. W związku z przeprowadzką rodziców do Wilna w 1937, kontynuował naukę w Gimnazjum im. Zygmunta Augusta, a następnie – po zajęciu Wilna przez ZSRR w 8 Państwowym Gimnazjum i Liceum. W konspiracji zaczął działać już od 14.08.1940. W latach 1942-1943 uczęszczał na tajne komplety. Pracował m.in. jako kelner w restauracji Zacisze, następnie w Pitejciszkach jako fornal. Od 1942 roku pełnił w AK służbę jako łącznik ps. „Smutny”.

22.10 1943 dołączył do działającej w okolicach Wilna grupy por. Gracjana Fryga „Szczerbca” (od marca 1944 występowała jako 3 Brygada Wileńska AK), gdzie początkowo objął funkcję amunicyjnego. W oddziale ukończył szkołę podchorążych. Odznaczał się wyjątkowa odwagą. Była czterokrotnie ranny w czasie walk na Wileńszczyźnie - wziął udział w większości akcji bojowych 3 Brygady. W bitwie oddziału pod Mikuliszkami 8.01 1944, atakując z kolegą tyły niemieckiej obławy, unieszkodliwił załogę niemieckiego erkaemu (za co otrzymał Krzyż Walecznych). Otworzył ogień wprowadzając zamieszanie wśród zaskoczonych Niemców. Został wówczas ranny w ręce i nogi. W czasie akcji na Nowe Troki 09.03.1944 zgłosił się na ochotnika do trzyosobowego patrolu, którego zadaniem było wysadzenie bramy koszar, co miało być sygnałem do ataku dla żołnierzy 3 Brygady. 23.04.1944 został ranny w czasie nieudanej akcji na niemiecki garnizon w Jaszunach. Po raz kolejny został ranny 04.05 1944 w Pawłowie, w czasie walki z kompanią 310. litewskiego korpusu gen. Povilasa Plechaviciusa, podporządkowanego niemieckim władzom okupacyjnym. Jako jeden z pierwszych żołnierzy, idąc na pomoc okrążonym we wsi kilku kolegom zaatakował od tyłu Litwinów i zmusił ich do ucieczki. W czasie pościgu wziął do niewoli 4 żołnierzy litewskich w tym dowódcę kompani. Za męstwo wykazane w czasie bitwy pod Murowaną Oszmianką 13 maja 1944  został awansowany do stopnia plutonowego. W okresie przygotowań do operacji „Ostra Brama” mianowany został dowódcą pierwszego plutonu w szwadronie kawalerii, jednocześnie był zastępcą dowódcy 1 kompanii 3 Brygady. W czasie walk o Wilno 6-7 lipca 1944 został po raz czwarty ranny ( w nogę).

Po rozbiciu oddziałów AK przez władze sowieckie został aresztowany przez NKWD w szpitalu w Wilnie i wywieziony do obozu w Miednikach Królewskich, potem do Kaługi pod Moskwą, gdzie pracował w niewolniczych warunkach przy wyrębie lasu. Na przełomie kwietnia i maja 1945 uciekł z obozu, zabijając sowieckiego sierżanta. Nałożył następnie jego mundur i w tym przebraniu dotarł do Wilna, a dalej Białegostoku. 8 maja 1945 spotkał na ulicy byłego dowódcę 1 kompanii szturmowej 3 Brygady ppor. Romualda Rajsa „Burego”, a dwa dni później wszedł w skład 5 Wileńskiej Brygady AK mjr. „Łupaszki”, jako podoficer szkoleniowy a następnie dowódca plutonu w 2 szwadronie. Kilkakrotnie brał udział w starciach z patrolami Armii Czerwonej, w tym w akcji na Strablę pow. Bielsk Podlaski. We wrześniu 1945 protestując przeciwko warunkom demobilizacji żołnierzy 2 szwadronu usiłował popełnić samobójstwo w czym przeszkodził mu jego kolega z Wileńszczyzny – Włodzimierz Jurasow „Wiarus”.
Po przejściu 2 szwadronu do Narodowego Zjednoczenia Wojskowego we wrześniu 1945 podporządkował się rozkazowi „Burego” i został w oddziale, który niebawem został przez Komendę Okręgu NZW Białystok czasowo rozwiązany. 1 października 1945 został mianowany przez komendanta Okręgu NZW dowódcą okręgowego patrolu Pogotowia Akacji Specjalnej. W listopadzie 1945 po powrocie z urlopu, który spędził u rodziny w Wydminach zorganizował około 90 osobowy oddział, znany jako 3 Wileńska Brygada NZW.

1 grudnia 1945 mianowany został p.o. szefa PAS Komendy Okręgu. Działalność bojową jego oddział rozpoczął 30.12.1945, kiedy to zaatakował posterunek MO w Sokołach pow. Wysokie Mazowieckie i zdobył go bez strat. Po rozbrojeniu załogi wypuścił na wolność funkcjonariuszy MO i żołnierzy. 15 stycznia 1946 zorganizował zasadzkę na drodze pod Goniądzem w której zdobył kilka aut. Następnego dnia rozbroił pod Hermanami pow. Wysokie Mazowieckie grupę kontyngentową z 9 baonu KBW. Po  przejęciu dowodzenia oddziałem przez „Burego” wziął udział w rajdzie 3 Brygady do Puszczy Białowieskiej i akcji na Hajnówkę 28 stycznia 1946 r. W bitwie pod Orłowem 16 lutego 1946 dowodził patrolem który kosztem 2 zabitych żołnierzy powstrzymał atak oddziału LWP. Uniemożliwił w ten sposób otoczenie i zniszczenie stacjonujących w sąsiedniej wsi głównych sił 3 Brygady walczących z NKWD.
Zebrał większość rozproszonego oddziału, który pomimo pościgu bez dalszych strat doprowadził bezpiecznie w końcu lutego w białostockie. Do połowy kwietnia 1946 prowadził wspólne z 6 Brygadą AK „Wiktora” działania na Lubelszczyźnie i Podlasiu. 28 kwietnia 1946 prowadząc oddział na grupę operacyjną KBW i UB we wsi Brzozowo-Antonie został ciężko ranny. Nieprzytomny, wywieziony z pola bitwy pozostawał pod opieka oddziału „Wiktora”, który uchodząc przed pościgiem wycofał się w okolice Warszawy. Po wyzdrowieniu objął ponownie dowodzenie oddziałem. W końcu lipca rozbroił posterunek MO w Wierzbowie, 27.07.1946 został zaatakowany w Hilarowie pow. Węgrów przez grupę operacyjna UB, KBW i MO. Jego oddział został częściowo rozproszony. 09.08.1946 wraz z grupą kilku żołnierzy udał się na patrol w kierunku Mazur, i został rozbity przez patrol MO koło Rożyńska Wielkiego pow. Ełk. W walce zginęło 3 jego żołnierzy.

Zdecydował się na życie w „cywilu” i wyjechał do Chorzowa, gdzie rozpoczął pracę w hucie Kościuszko a w październiku 1946 studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach. 10 marca 1947 ujawnił się w WUBP w Katowicach podając się za szer. Kazimierza Chmielowskiego „Smutnego” z AK Wilno, zdemobilizowanego z 36 zapasowego pp w Kałudze, który repatriował 12 stycznia 1946 do Polski. Zidentyfikowany jako żołnierz 3 Brygady NZW został aresztowany w dniu 3 grudnia 1948. Przeszedł bardzo ciężkie śledztwo (jego ojciec zmarł w białostockim więzieniu w grudniu  1946).  Sądzony wraz ze swoim dowódcą kpt Romualdem Rajsem „Burym” w pokazowym procesie odbywającym się w sali kina „Ton” w dniach 19 – 27.09.1949 został skazany wyrokiem z dnia 1 października 1949 na karę dożywotniego więzienia. W wyniku rewizji procesu wniesionej przez prokuratora był ponownie sądzony 11.01.1950 przez WSR w Białymstoku i skazany w dniu 14.01.1950 roku na karę śmierci. Decyzją z 27.03.1950 Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Został rozstrzelany 01.04.1950 o godz. 21.00. Miejsce jego spoczynku jest nieznane.

źródło:www.lupaszko.pl/